Prezentowana publikacja dotyczy synchronicznego ujęcia kategorii posesywności i partytywności w dwóch językach słowiańskich: słoweńskim i polskim. Autorka podjęła próbę ustalenia zakresu znaczeniowego tytułowych kategorii, formułując tezę, że to nie budowa gramatyczna jest warunkiem zakwalifikowania danej konstrukcji jako posesywnej czy partytywnej, lecz jej znaczenie. Czytelnik znajdzie tu ponadto zestawienie inwentarza typowych środków, za pomocą których te kategorie są wyrażane – autorka wyróżniła te najbardziej popularne i wskazała różnice w dystrybucji formalnych wykładników w obu językach. Do analizy użyła materiału z prasy kobiecej: 12 tytułów słoweńskich i 13 polskich, których styl zbliżony jest do żywego języka.
